«یا عَبدالله... مَن قال فی مؤمنٍ ما رأت عیناهُ وَ سَمعَت اُذناهُ ما یَشینُهُ وَ یَهدم مُرْؤته فَهوَ مِن الذین قالَ الله عَزَّوجَلَ انَّ الدَّین یُحبّونَ اَن تَشیعَ الفاحشة فی الذّین امَنوا لَهُم عَذاب الیم. یا عبدالله، و حدَّثنی ابی عن ابائه، عَن عَلیٍّ علیه السّلام أِنَّه قال: مَن رَوی عَن اَخیه المُؤمن روایةً یُریدُ بِها هَدمَ مرَؤتِه وَ ثَلبه اَو بِقَه الله بِخطیئَته یَومَ القیمة حَتّی یأتی بمخرج مما قال.»

هر کس آنچه را که چشمش از مؤمن دیده و گوشش شنوده است بگوید، و او را زیان رساند و شخصیّتش را پایمال کند، حتماً از کسانی است که خداوند درباره ي آنها فرمود: «همانا کسانی که دوست دارند کارهای زشت در مورد مؤمنان فاش و شایع شود، برایشان عذابی دردناک است..» و فرمود: هر کسی از برادر مؤمنش گفتاری برای از بین بردن آبرو و رسوائی او بازگوید، خداوند روز قیامت او را به سبب گناهش هلاک می کند تا آنکه جبران کند هر آنچه را که گفته است (و البته هرگز قادر به جبران آن نخواهد بود).

این سخن تعبیر دیگری از «غیبت» است و در جای خود در این دو جلد از کتاب به آن پرداختیم. پاسداران و فرماندهان عزیز به خوبی بر این صفت شیطانی آگاه هستند و بیش از این در این مورد قلم فرسائی نمی کنیم.

شاد کردن دل مؤمن

امام «ع» پس از تحذیر از غیبت و رسوائی برادر مؤمن دوباره بر شاد کردن دل مؤمن تأکید می کند و می فرماید:

«وَ مَن اَدخَلَ عَلی اَخیه المؤمن سُرُوراً فَقَد اَدخَلَ عَلی اَهل بَیت نَبیّه صلّی الله علیه و آله و سلّم سروراً. وَ مَن اَدخَلَ عَلی رَسول الله صلی الله علیه و آله و سلِّم سروراً  فَقَد سَرَّ الله ، وَ مَن سَرَّ الله فَحَقیقٌ عَلیَ الله ان یَدخِلَه الجنَّة»

هر کس به برادر مؤمن خود شادی رساند پس حتماً اهل بیت پیامبر «ص» را دلشاد می کند. هر کس رسول خدا‌«ص» را شاد کند، خدای تعالی را خشنود کرده است و هر کس پروردگار را شاد کند، بر خداوند است که او را داخل بهشت فرماید.

همانگونه که اشاره رفت، امام «ع» در فرازهای پیشین نامه نیز به شاد کردن مؤمنان فرمان داده بودند. ولی، نظر به اهمیت این موضوع دوباره بدان سفارش می فرمایند. پس، باید در انجام این مهم استوار بود و به اندازه ي توان در رفع نیازهای برادران مؤمن و محافظت از آبروی آنان کوشش کنیم.

این دستورالعمل شریف در بُعد حکومتی دارای اهمیت فراوانی است. بر دست اندرکاران نظام جمهوری اسلامی عموماً و فرماندهان سپاه خصوصاً، لازم است که امر امام «ع» را فرمان برند، در خدمت به ملت مؤمن و شهیدپرور ایران کوشا باشند و دل آنان را شاد کنند.

این کارها پایه های انقلاب و نظام را استوار می کند و در واقع شُکر نعمتهای پروردگار عالم است: «چه مَن لَم یَشکُرِ المَخلوق لَم یَشکُرِ الخالقْ».